රනිල්ගේ තරම නොදන්නෝ

(2009 අප්‍රේල් මස 16 වැනිදා “ලංකාදීප” පුවත්පතේ පළවූ උපුල් ජෝශප් ප්‍රනාන්දුගේ “ගුරුදා විග්‍රහය” ලිපිය)

බැරි වෙලාවත් ප්‍රභාකරන්ට මොනවා හරි වුණොත් ප්‍රභාකරන්ගෙන් පසු එල්.ටී.ටී.ඊ සංවිධානය ඉස්සරහට අරගෙන යා යුතු ආකාරය ගැන ජාත්‍යන්තර කොටි ජාලය තුළ දැනටමත් සාකච්ඡා ආරම්භ කොට ඇත. මෙම සාකච්ඡාවලදී ගැමෝම කතාබහ කරන මාතෘකාවක් වී ඇතැයි කියන්නේ 2005 ජනාධිපතිවරණයේ දී රනිල් පරද්දන්න ප්‍රභාකරන් ගත්ත තීරණයයි.

“එතැන ලොකු වැරැද්දක් කර ගත්තා නේද…?”

සමහරු එහෙම අහද්දී කොටි ජාලයට සමීප සම්බන්ධකම් ඇති අය ඉදිරිපත් කරනවාය කියන්නේ වෙන විග්‍රහයකි.

“නැහැ. රනිල් වික්‍රමසිංහ දිනුවා නම් කරුණා වගේ තවත් අය ප්‍රභාකරන්ගෙන් කැඩෙනවා. අපේ සංවිධානය සී සී කඩ යනවා. අද දරුණු පරාජය අමුවේත් ප්‍රභාකරන් එක්ක නායකයෝ එකට ඉන්නවා. පිටරට ඉන්න අප හැමෝම එකට ඉන්නවා. හෙට ප්‍රභාකරන් මැරුණත් අපි සංවිධානය නැති කරන්න දෙන්නේ නැහැ. ප්‍රභාකරන්ගේ ලේ අපිට සංවිධානය ඉස්සරහට ගෙන යන්න ශක්තියක්. වැටුණු සංවිධානයට ඒකෙන් ඔක්සිජන් ලැබෙනවා. හැබැයි රනිල් වික්‍රමසිංහ දිනල සංවිධානය දෙකට තුනට බෙදිල විනාශ වුණා නම් ආපසු ගොඩගන්න බැහැ. අද අපිට නැතිවෙලා තියෙන්නේ භූමිය. අපේ නායකයෝ කීප දෙනෙක් කාඩර්ස්ලා නැති වෙලා තියෙනවා. ඒත් අපේ මතය නැති වෙලා නැහැ. සටන නැතිවෙලා නැහැ. රනිල් දිනල සාමය බෙදාගන්න බැරිව අපේ නායකයන් කුළල් කා ගන්න ගත්තා නම් අපිට අපේ මතයයි සටනයි දෙකම නැතිවෙනවා. එහෙම වුණා නම් අපිට තමිල්නාඩුව අවුස්සන්න පුළුවන්ද? ලෝකය මේ විදිහට අවුස්සන්න පුළුවන්ද? එහෙම වුණා නම් ලෝකයම ඉන්නේ රනිල් එක්ක…”

ඒ ඔවුන්ගේ විග්‍රහයය.

“ඒක හරි හතර බීරි කතාවක්නේ. සටන් විරාමයෙන් මේ රට දෙකට කඩල තිබුණ කියලනේ ආණ්ඩුව කියන්නේ. රනිල් දිනුවා නම් අදටත් රට දෙකට වෙලානේ. ඉතින් ඒකනේ ප්‍රභාකරන්ට ඕන. රනිල් දිනුවා නම් ප්‍රභාකරන්ට මේ විදියට වන්නියේ හැංගිලා මර බයේ දුක් විඳින්න වෙනවායැ…”

අර විග්‍රහය ගැන කිව්වාම යුරෝපයේ පදිංචි සිංහලයෙක් කියා තිබුණේ ඔවැනි කථාවකි.

ඇත්තටම බැලූ බැල්මට ඒ කතාව පේන්නේ හරි වගේය. හැබැයි ප්‍රභාකරන් අදටත් හිතන්නේ ඔහු විනාශ කළේ රනිල් වික්‍රමසිංහ කියලාය.

අරගෙන කියවන්න මෙන්න මේ පොත

“ඇයි එහෙම හිතන්නේ”

රනිල් කියන්නේ කවුද කියලා මේ රටේ සිංහල මිනිස්සු තියා යූ.ඇන්.පී. කාරයන්වත් නොදන්නවා වුණාට ප්‍රභාකරන් හොඳ හැටි දනී.

“රනිල් වික්‍රමසිංහ සාම වෙස් මූණ දමාගත්තෙත් පස්සෙනේ. අපි එයා දන්නේ 1990 ප්‍රේමදාස එක්ක සාකච්ඡා කරන කාලෙ ඉඳන්. ප්‍රේමදාස ඝාතනය වෙලා 1993 රනිල් වික්‍රමසිංහ අගමැති වුණ හැටියෙම හමුදාවේ ලොකු ප්‍රතිසංවිධානයක් කළා. ඒක කළේ රනිල්. එහෙම කළේ නැගෙනහිර මුදවාගෙන යාපනය අල්ලා ගන්න. ඊට කලින් යූ.එන්.පී. ආණ්ඩුව වැටුණා. පොදු පෙරමුණ ඇවිත් ඒකේ ප්‍රයෝජන ගත්තා…”

මේ කොටි න්‍යායාචාර්ය බාලසිංහම් 2005 නොවැම්බර් 28 ලන්ඩනයේ දී රනිල් පරද්දන්න ප්‍රභාකරන් තීරණය කළේ ඇයිද යන්න හේතු සාධක සහිතව ඔප්පු කරමින් කළ දේශනයෙන් උපුටාගත්තකි.

බාලසිංහම් කී කතාව හරිය. ඔහු කී කතාව හරි යැයි කීවේ ප්‍රකට ආරක්‍ෂක විශ්ලේෂකයෙකි.

“අරගෙන කියවන්න ලංකාවේ හමුදාවට පනස් වසරක් පිරෙන කොට හමුදාව ගැන හමුදාව විසින්ම ප්‍රකාශයට පත් කළ පොත. ඒකෙ නම් 50th of Ceylon Army ඒ පොතේ ඩී. ඇස්. හමුදාව හැදුවාට පස්සේ හමුදාව ඇතුළේ ලොකු වෙනසක් කරපු දේශපාලනඥයෙක්ගේ නමක් තියෙනවා. ඒ රනිල්ගේ නම. ඒ පොතේ හමුදාව රනිල්ට ස්තූති කරලා තියෙනවා. ඔහු හමුදාව වෙනස් කරන්න කළ සේවය ගැන.”

ඔහු කීවේය. ඔහු කිව්වා හරිය. හමුදාවට වසර පනහක් පිරෙන කොට හමුදාව ප්‍රකාශයට පත් කළ පොතේ රනිල්ට ස්තූති කරල තියෙනවා කියලා යූ.එන්.පී. කාරයන් තියා රනිල් දන්නවාද කියාවත් දන්නේ නැත. ඒත් ප්‍රභාකරන් පොත කියනව්වේවත් නැතිව ඒ බව දනී. එම පොත ප්‍රකාශයට පත් කළේ 1998 චන්ද්‍රිකාගේ පොදු පෙරමුණු ආණ්ඩු කාලයේය. ඒ පොදු පෙරමුණු ආණ්ඩුව රනිල්ට කොටියා කියලා ගහන කාලයේය. එකල හිටියේ චන්ද්‍රිකා පත් කළ හමුදාපතිවරුන් සහ ආරක්‍ෂක ලේකම්වරයෙකි. ඒත් හමුදාව ඒ පොතෙහි රනිල්ගේ සේවය අගය කළේ මෙලෙසය.

“හමුදා ප්‍රතිසංවිධානය සහ පුහුණුව සම්බන්ධයෙන් රනිල් වික්‍රමසිංහ මහතාගේ අති මහත් වූ සහය, ධෛර්ය සහ සහයෝගිතාව සම්බන්ධයෙනුත් මෙහිදී විශේෂයෙන් සඳහන් කළ යුතුය. සෑම පැත්තක්ම ආවරණය වන පරිදි සිදු කළ පුහුණු කටයුතු සිදු කිරීමට ඔහුගේ මැදිහත්වීම සහ මෙහෙයවීම හේතු විය. එසේම ඔහු පෞද්ගලිකව ම එම වැඩ කටයුතු නිරීක්‍ෂණය කිරීමෙන් පමණක් නොව පුහුණු මධ්‍යස්ථානවලට පෞද්ගලිකවම ගොස් අඩුපාඩු සොයා බැලීම හමුදා පුහුණුකරුවන්ගේ සහ පුහුණුව ලබන්නන්ගේ චිත්ත ධෛර්යය නංවනු ලැබීය. එය ඔවුන්ගේ ආත්ම විශ්වාසය දැඩි කිරීමට ද අවශ්‍ය විනය පවත්වාගෙන යාමට ද හේතුවක් විය…”

50th of Ceylon Army
පිටු අංක, 503
ශ්‍රී ලංකා හමුදාව

මෙම පොතෙහි පිටු අංක 500, 501, 502, 503, හි සඳහන් වන පරිදි රනිල්ගේ මෙහෙයවීමෙන් සිදුවූ පුහුණුවට ඇතුළත් වී ඇත්තේ හමුදාවේ කණිෂ්ඨ නායකයින් 10,000 ක් පමණ ඉන්දියාවේ සහ පකිස්ථානයේ සහය ඇතිව පුහුණු කිරීම, කැලැබද ප්‍රදේශවල සටන් සඳහා විශේෂ කණ්ඩායම් පුහුණු කිරීමද රාත්‍රී මෙහෙයුම් සහ රාත්‍රියේ එල්ල වන ප්‍රහාර සඳහා විශේෂ පුහුණුවක් ලබා දීම, කුඩා කණ්ඩායම් වශයෙන් ගෙන ප්‍රහාරක ඒකක පුහුණු කිරීම, දුරදිග විහිදුම් බළකායක් පුහුණු කිරීම, සාමාන්‍ය හමුදා භටයන් පුහුණු කාලය සති හතරේ සිට සති 14 දක්වා වැඩි කිරීම යනාදියයි.

මේවා පොත්වල තිබුණාට වඩා හොඳින් ප්‍රභාකරන්ගෙයි බාලසිංහම්ගෙයි හිතේ තිබුණි.

“සටන් විරාම කාලය තුළ රනිල්ගේ ආණ්ඩුව රජයේ හමුදා ශක්තිමත් කළා. විදේශ රටවල් සමඟ ආරක්‍ෂක ගිවිසුම් අත්සන් කළා. ඔහුගේ ආණ්ඩුව සාමයට අවංකව කැප වූයේ නැහැ. අප අවංකවම සාමයට කැප වුණා. මේ නිසා සටන් විරාමයෙන් අප සංවිධානය දුර්වල වුණා…”

වේළිපිල්ලේ ප්‍රභාකරන් මහවිරුදින කතාව
ටැමිල්නෙට්
2008.11.27

2005 ජනාධිපතිවරණයෙන් රනිල් පරාජය කළාට පසු හැම මහ විරු දින කතාවකදීම ප්‍රභාකරන් රනිල් පරද්දන්න තමන් ගත් තීරණය හරි යැයි දමිල ජනතාව ඉදිරියේ සාධාරණීකරණය කරන්නේ සටන් විරාමය රනිල් හමුදාව ශක්තිමත් කිරීමට ප්‍රයෝජනයට ගත්තා යැයි චෝදනා කරමින් ය. පරාජය හමුවේ ඇද වැටී මහවිරු දින කතාව කළ 2008 දීත් ඔහු එය මතක් කරන්නේ තමන් විනාශ කළේ රනිල් බවත්, ඔහුට සමාව නොදෙන ලෙසත් දමිළ ජනතාවට මතක් කර දෙමිනි.

සටන් විරාම කාලය තුල රනිල් හමුදාව ශක්තිමත් කළා යැයි ප්‍රභාකරන් නගන චෝදනාව හරිය. රනිල් 2001 ආණ්ඩුව භාර ගන්නා විට හමුදාවේ තත්ත්වය හිටපු ආරක්‍ෂක ලේකම් ඔස්ටින් ප්‍රනාන්දු ඔහුගේ “මයි බේලි ඊස් වයිට්” ග්‍රන්ථයේ සඳහන් කරන්නේ මෙසේය.

“මා ආරක්‍ෂක අමාත්‍යාංශය භාර ගන්නා විට හමුදාවේ පුහුණුවීම් සඳහා වෙඩි තියන්න උණ්ඩවත් නිතිබූ බව වත්මන් හමුදාපති සරත් ෆොන්සේකා සාක්‍ෂි දරනු ඇත. ඔහුත් දියතලාවේ පුහුණු මධ්‍යස්ථානයේ නිළධාරීනුත් නොකඩවා කළ ඉල්ලීමකට අනුව පළමුව උණ්ඩ මුලදී ගැනීමට මම කටයුතු කළෙමි…”

ඔස්ටින් ප්‍රනාන්දු
පිට – 143

එපමණක් නොව උතුරු – නැගෙනහිර තුනෙන් දෙකක් පමණ වූ භූමිය එල්.ටී.ටී.ඊ ය අල්ලාගෙන හමුදාව සිටියේ යාපනය ඇතුළු ප්‍රදේශ කිහිපයක් පමණී. රනිල් අත්සන් කළ එකකි. ඔවුන් එය සකස් කළේ සටන් විරාම ගිවිසුම චන්ද්‍රිකා සහ කදිරගාමර් රනිල් බලයට ඒමට පෙර සකස් කළේ ආර්ථිකය බිංදුවට ගොස් යුද්ධ කරන්න සල්ලි නැතිකමත්, කොයි මොහොතේ හෝ එල්.ටී.ටී.ඊ ය යාපනයත් අල්ලාගෙන හමුදා ජීවිත අනතුරට හෙලනු ඇතැයි යන බියෙන් ය.

චන්ද්‍රිකා සහ කදිරගාමර් සකස් කල සටන් විරාම ගිවිසුමට අත්සන් කළ රනිල් සටන් විරාමය ප්‍රයෝජනයට ගෙන තමන්ට යුද්ධ කිරීමට බැරි වන සේ සටන් විරාම වගන්තිවලින් තම අතපය බඳ රටේ ආර්ථිකයත් හමුදාවත් ගොඩනගන්න කටයුතු කළ බව ප්‍රභාකරන්ට නොතේරුණා නොවේ.

ප්‍රභාකරන් 2003 අප්‍රේල් සාම සාකච්ඡාවලින් ඉවත් වූයේ ඒ නිසාය.

ඒ වනවිට රනිල්, චන්ද්‍රිකාගේ ආණ්ඩු කාලයේ ශ්‍රී ලංකාවට ආයුධ සැපයීම ලංකාව සමඟ ආරක්‍ෂක කටයුතු සම්බන්ධයෙන් ගනුදෙනු කිරීම තහනම් කරමින් ඇමෙරිකාව, ඉන්දියාව, බ්‍රිතාන්‍ය පනවා තිබූ තහනම ඉවත් කරවා ගන්නට කටයුතු කළේය. ඔහු 2002 ජුලි මාසයේ ජනාධිපති බුෂ් හමුවී හමුදාව ශක්තිමත් කරන්න උදව් ඉල්ලා සිටියේය. බුෂ් ශ්‍රී ලංකාවේ හමුදාවේ වත්මන් තත්ත්වය සහ එය දියුණු කිරීමට කළ යුත්තේ කුමක්දැයි යන්න පිළිබඳ වාර්තාවක් ලබාගැනීමට ඇමෙරිකානු සහකාර ආරක්‍ෂක ලේකම් පීටර් රොඩ්මාන් එව්වේය. 2002 නොවැම්බර් 22 වාර්තාව ලැබුණි. බුෂ්-රනිල් සාකච්ඡාවල ප්‍රථිඵලයක් වශයෙන් ලංකාවට මුහුදු ආරක්‍ෂක යුද නැවක් තෑගි ලැබුණි. 2007 දී කොටි ආයුධ නැව් විනාශ කළ හැකි වුණේ එම ඇමෙරිකානු නැව නිසා යැයි මහින්දම කී බව පත්තරවල පළ විය. එසේම ඇමෙරිකානු ඔත්තු සේවා කොටි ජාත්‍යන්තර ආයුධ මිලදී ගැනීමේ ජාලය කැඩුවේ රනිල්ගේ ආණ්ඩු කාලයේ ඇමෙරිකානු සහ ශ්‍රී ලංකා ඔත්තු සේවා ඒකාබද්ධව කටයුතු කරන්න පටන් ගැනීමේ ප්‍රතිඵලයක් ලෙසය.

එසේම 2003 ඔක්තෝම්බර් ඉන්දියා අගමැති වජ්පායි හමුවූ රනිල් ඉන්දියාවේ ආයුධ හුවමාරු කර ගැනීමටත් හමුදා ආධාර ලබා ගැනීමටත් ආරක්‍ෂක ගිවිසුමක් අත්සන් කිරීමට පෙර ඇති කරගත් එකඟතාව ඉක්මන් කරන්න සාකච්ඡා කළේය. ඉන්දියාව ලංකාවට ආරක්‍ෂක උපකරණ දීමට එකඟ වූයේ හමුදා පුහුණුවට එකඟවූයේ මෙම සාකච්ඡාවල ප්‍රතිඵලයක් වශයෙන් ය. අද එල්.ටී.ටී.ඊ ය පමණක් නොව තමිල්නාඩුව ද ශ්‍රී ලංකා ආණ්ඩුවට යුද්ධයට උදව් කරනවා යැයි චෝදනා කරන්නේ රනිල් වික්‍රමසිංහ වජ්පායි සමඟ සාකච්ඡා කොට ඇති කරගත් එකඟතා අද ක්‍රියාත්මක වන නිසාය.

එසේම බ්‍රිතාන්‍ය අගමැති ටෝනි බ්ලෙයාර් හමුවී පෝක්ලණ යුද්ධයේ වීරයකු වූ ජෙනරාල් මයිකල් රෝස් ගේ සහය ලංකාවේ හමුදාව ශක්තිමත් කිරීමට යොදවා ගන්න අවසර පැතූ රනිල් වික්‍රමසිංහ හමුදාවට අවශ්‍ය පුහුණුව සහ උපකරණ ලබා ගැනීමට සමත් විය.

ශ්‍රී ලංකාවට ඇමෙරිකානු යුධ ආධාර ලැබෙන අවසන් සාකච්ඡා වටය 2003 නොවැම්බර් දී බුෂ් සහ රනිල් හමු වූ විට පැවැත්‍වීමට නියමිතව තිබුණි. ඉන්දියාවේ යුද ආධාර ලැබෙන ආරක්‍ෂක ගිවිසුම් 2003 ඔක්තෝම්බරයට පසු රනිල් සහ වජ්පායි හමුවන විටදී අත්සන් කිරීමට නියමිතව තිබුණි.

චන්ද්‍රිකා 2003 නොවැම්බරයේ ආරක්‍ෂක අමාත්‍යාංශය පවරා ගැනීමෙන් ඒ සියල්ල විනාශ විය. ඉන්පසු ඇමෙරිකාව, ඉන්දියාව හෝ බ්‍රිතාන්‍ය සන්ධාන ආණ්ඩුව සමඟ ඒ ගැන කතා කළේවත් නැත.

මෙම යුධ ආධාර සහ ආරක්‍ෂක ගිවිසුම් නතර කිරීමය ප්‍රභාකරන්ට ලොකු වුවමනාවක් තිබුණි. ඔහු චන්ද්‍රිකා ආරක්‍ෂක අමාත්‍යාංශය පවරාගත් විට නිහඬව සිටියේත් 2005 දී රනිල් ජනාධිපතිවරණයෙන් පැරැද්දුවේත් ඒ නිසාය.

ප්‍රභාකරන් ජීවත්ව සිටිනා තුරු රනිල් යළි රජ කරන්න ඉඩ දෙන්නේ නැති බව එල්.ටී.ටී.ඊ ය පිටිපස්ස කසා ගන්න නියපොත්ත නැති තරමට ඇද වැටිලා ඉන්නැද්දීත් 2005 රනිල් පරද්දන්න ගත්ත තීරණය හරි යැයි කියන කීමෙන් පැහැදිලිය. ඉතින් මහින්ද ප්‍රභාකරන් ඉවර කරනවා නම් මහින්ද කරන්නේ රනිල්ට උදව්වකි.

Uthum Herat, Homo economicus la excepción (1957-2009)

Uthum Herat, PhD., Deputy Governor of Central Bank of Sri Lanka is no more. At the relatively young age of 52, an unexpected stroke took the life of this brilliant economist, only few months after he assumed duties as the senior most non-political appointee with the old lady of Janadhipathi Mawatha.

This is no ordinary obituary as Herat was no ordinary human being. He was an economic man – of a different breed.

Parents couldn’t have named him better. He lived upto the name. Uthum (Great) was everything he did.

The term ‘Economic Man’, says Wikipedia, is largely associated with the works of John Stuart Mill on political economy. Mill proposed an arbitrary definition of man, as a being who inevitably does that by which he may obtain the greatest amount of necessaries, conveniences, and luxuries, with the smallest quantity of labour and physical self-denial with which they can be obtained. In ‘The Wealth of Nations’, Adam Smith wrote: “It is not from the benevolence of the butcher, the brewer, or the baker that we expect our dinner, but from their regard to their own interest.”

Herat was different from Smith’s butcher, brewer and the baker – or for that matter many of us ordinary economic men and women. His contribution to society was not purely in self interest. Never did exist the ‘smallest quantity of labour’. He selected to pay irrationally more, and thus fell out of the typical definition. In ‘The Logic of Life’, Tim Harford may argue that too is rational, but one may not necessarily agree. Spending billable time sharing one’s knowledge with postgraduate students at a local university for a fee of three thousand rupees a day is hardly economical.

Herat believed in markets in his profession, but when observing Sabbath, appreciated the importance of charity. He did both with a passion.

He was a legend, even in his university days. Anecdotes galore. His batchmates remember how they avoid smoking in front of Herat, out of sheer respect – reciprocating the respect he showed others. An assistant lecturer of his was recruited to the Central Bank in the same batch. Herat never stopped calling the former teacher ‘sir’. It was with great difficulty he was convinced such formal addressing is no more necessary between equals.

Having never played the political game, he may not have gained the fame of a typical Sri Lankan economist, but his mastery of the subject was exceptional. Deductions were based purely on evidence, never on politics. Presenting the Annual Report of 2003, to a packed audience, as then head of Economic Research, he denied the popular theory of ‘poor becoming poorer’ under the Wickremasinghe government that was hastily losing its popularity: “I am not kidding anyone. The rich have become richer, but poor too are better off.” Even when challenged by the equally distinguished peers during Q&A, Herat firmly stood on his grounds.

His loss will be felt seriously at the Central Bank. Having entered to fill the vacuum created by the departure of W. A. Wijewardena and Rani Jayamaha, two of the most experienced Central Bankers, who retired recently, Herat now will not serve for eight more years, as expected. The intellectual capacity these three took with them is not something the old lady will easily satiate from its second ranks, even after considerable amount of training.

Larger will be the loss to the country. With a dominant and politically biased Monetary Board (Read the latest Annual Report, if you doubt) the sole consolation to the nation was the professionally trained Central Bankers behind them carefully scrutinizing every move and safeguarding the national interests. Thank them for Sri Lanka still not following Mugabe’s footsteps. The highest currency note is LKR 2,000 not LKR 1 billion. The demise of Herat, unfortunately, will take away this sense of security. The coming years will surely see currency notes with larger denominations and no prizes for guessing whose smiling face will decorate them.

Herat was someone who has certainly made his due contribution to the nation. May his soul rest in peace.

Velupillai Prabhakaran | වේලුපිල්ලේ පිරබාහරන් | வேலுப்பிள்ளை பிரபாகரன் (1954-2009)

He was a terrorist, no doubt, but Prabhakaran deserves an obituary, even in a language he barely understood.

When Lanka Guardian, edited by Mervyn de Silva then, chose Prabhakaran as the ‘Man of the Decade’ in 1989, there was no dispute. He wasn’t a martyr – Osama Bin Laden too wasn’t when he was considered for TIME’s Man of the Year in 2001 – but Prabhakaran was one individual who changed the destiny of a country. Not that it would have been a Singapore, but at least it could have been a country better known for its tea, than for terrorism.

Sinhalese typically saw him as their arch enemy. (Many are eagerly waiting for the good news to start grand celebrations. It can happen any time now.) Feelings of Tamils were mixed. While some showed a passive solidarity, thousands spend hours on net eulogizing their Surya Thevan – The Sun God. “Terrorist to one” they said “…a freedom fighter to another” Only a handful of educated Tamils saw him in his true terrorist outfit. To the rest he was the typical smiling, child-kissing politician. At least few Tamil boys and girls were ready to exchange their lives for a last supper with him.

There was nothing ‘elusive’ about Prabhakaran, as political pundits liked to remind us. Had he shaved his thick moustache, spoken Sinhalese quoting religious texts and worn national dress probably with a shawl, Prabhakaran could have passed for a typical Sothern politician, with his big belly and smile. Lack of education (He was a tenth standard dropout, just like Wimal Weerawansa) might not have been treated a serious flaw. He could have easily been a minister in President Rajapakse’s jumbo cabinet. In fact, his once second in command made it.

Little is known about Prabakaran’s early history. This is what Wikipedia says.

Velupillai Prabhakaran was born on November 26, 1954 in the northern coastal town of Velvettithurai. A Hindu by birth, he joined the student group TIP, during the standardization debates. In 1972, Prabhakaran founded an organization named Tamil New Tigers (TNT) which was a successor to many initial organizations that protested against the post colonial political direction of the country that pitted the minority Sri Lankan Tamils against the majority Sinhalese.

In 1975, after becoming heavily involved in the Tamil movement, he carried out his first political murder against the mayor of Jaffna, Alfred Duraiappah, by shooting him at point blank range while he was about to enter the Hindu temple at Ponnaalai. The assassination was in response to the 1974 Tamil conference incident, and the Tamil radicals had blamed Alfred Duraiappah, because he backed the then Sri Lanka Freedom Party (SLFP) implicated in the violence as well as for allegedly betraying the Tamil nationalist sentiments in the Jaffna peninsula.

In May 5, 1976, the TNT was renamed the Liberation Tigers of Tamil Eelam (LTTE), commonly known as the Tamil Tigers.

Some of these facts are disputed. Contrary to the popular belief, there is a school that believes Alfred Duraiappah was killed by a rival  gang. With nobody to certify, these minor details will now be forever lost.

Prabhakaran’s political origins were closely linked with the splitting up of nation on cultural and linguistic lines in mid 1970s, what was later termed as an ‘ethnic issue’. A radical youth in his early 20s, he was in the ideal position to exploit the increasing gap between Tamil politics and the mainstream. He was more the ‘first among equals’. Uma Maheshvaran, Sabaratnam and even Kuttamani – assassinated by Sinhalese prisoners in the immediate aftermath of 1983 Black July were either his seniors or equals. Instead of condemning, the senior Tamil politicians like Amirthalingam encouraged the growing unrest among youth, certainly to be exploited for their own political objectives. Little did they realize they nurtured a treacherous scorpion, who would one day bite the same hands that fed him. Then it was too late.

Prabhakaran was never guided by any strong political ideology. All he had was shamelessly hijacked SJV Chelvanayakam’s political agenda. His political immaturity never let him change the boundaries of the original map of the mythical Tamil Eelam. It was based on the first colonial segregation of administrative districts (only five then) and included not just present North and East but parts of Puttalum and Polonnaruva districts, where no Tamil inhabitations exist now. Wthere he was too dumb to imagine the majority presenting such a vast geographical area in a plate of silver or that was only a cover for receiving the continuous support of Diaspora Tamils, the younger generations of whom had little idea of the issue is not clear. Now he is dead and gone, we will never know.

Further, Prabhakaran’s mythical state of Tamil Eelam, was a only cut down version of the feudal state Rajapakse is planning to create in South. It was meant to be a monarch, with a royal family and all, not even a twentieth century autocracy. There wouldn’t have been even a trace of modernity. Just like Rajapakse wants to take us few centuries back to the days of King Rajasinghe, Prabhakaran wanted the resurrection of the dynasty of Nallur kings. He certainly wouldn’t have tolerated elections, a parliament or an opposition. Had it ever materialized, it would have been an isolated kingdom, with no Diaspora Tamil ever wanted to return or invest in. In fact, Diaspora Tamils have never tolerated Prabhakaran as their ‘king’ for too long. He was only their instrument against the real or imagined oppression by Sinhalese majority.

What made Prabhakaran’s larger than life image was his ability to survive for thirty long years against both the Sri Lanka forces and IPKF. Rest of the rebels, including Minister Douglas Devananda laid down their arms and joined mainstream, but not him. In retrospective, Prabhakaran’s survival should not be a surprise. The Government of Sri Lanka never. had a consistent strategy to match his. Successive governments attempted to find an everlasting solution to the ethnic issue, through democratic means rather than focusing their strengths on eliminating Prabhakaran or LTTE, till somebody made it his life mission. Past presidents, three of them from UNP, knew when ethnic issue was solved Prabhakaran would cease to exist. However, none of them, till Ranil Wickremasinghe bravely did, sacrificing his political future at least temporarily, offered a viable solution to the ethnic issue. There was hardly any attempt to win the moderate Tamils. So the opportunity was forever lost with Prabhakaran receiving a walkover. The only Sri Lankan leader who ever politically weakened Prabhakaran was Ranil Wickremasinghe. It is not a surprise he fondled such a grudge against Wickremasinghe.

A myth fondly propagated by the present government is that Mahinda Rajapakse alone defeated LTTE. He didn’t. Jaffna peninsula, the historical stronghold of Tamil rebels was overtaken by security forces in 1996, during Chandrika kumaratunge regime. Killinochchi was only their temporary shelter. LTTE was further weakened during the Ceasefire period as the return to normal life after a long last war made many leave the movement. The restart of economic activities were the main reason for the fast disintegration of the LTTE at the time of the fall of Ranil Wickremasinghe’s government. The security forces, under Mahinda Rajapakse regime hit this already weakened set up. So it is unfair for the current government to disregard the indispensable contributions of the former President Chandrika Kumaratunge and former Prime Minister Ranil Wickramasinghe, in making a job lot easier for them. In the dog-eating-dog world of Sri Lanka politics however, it is too much to expect such a gratitude.

Even a bigger myth is that the ethnic issue will vanish with Prabhakaran. Well, he didn’t create it, so why assume his demise would bring end to the hatred between the two communities? Contrary to what President Rajapakse wants us to believe (in vain), the mistrust between the Sinhalese and Tamils will continue. Tamils will never recognize Rajapakse as their leader. So even though the armed struggle is over temporarily the Herculean task of uniting the nation remains to be a task to be completed by a more capable and wiser leader then the present President.

Back to Prabhakaran. Did he achieve anything worthwhile for his community? The answer is a big NO. Ethnic (Jaffna) Tamils are worse off than they were in 1970s. More than half of the Tamil population has already left for good. Thousands of Tamil families had to live with eternal grief of losing one or more family members. Ethnic Tamils, the largest minority in Sri Lanka then, has now reduced to the pathetic third place after Muslims and Indian Tamils. Jaffna, the second most advanced city in Sri Lanka, with its famous education system, is now far behind. As a community Tamils, at least the unfortunate ones to still remain, have moved ten or twenty years backward. They were termed as terrorists across the world. North and East have become more and more economically dependent on Colombo. At least for the next few years, till a UNP government implements a political solution, they will be remotely controlled from Colombo. All thanks to Prabhakaran.

Prabhakaran’s life was a book of mistakes – a manual of how not to do things – but even among them there are three big blunders. First was the assassination of Rajiv Gandhi. Whatever the reasons, with this emotional act, he lost the only possible international ally. (Had India been neutral it would not have been so easy to eliminate LTTE) The second was his decision to kill civilians – irrespective of their ethnicity. Even ethnic (Jaffna) Tamils were not spared in these random killings. The southern equivalent of LTTE, Janatha Vimukthi Peramuna (JVP) never killed civilians and had a section of masses supporting them till the end. Majority of the Sinhalese were not racists and till mass civilian killings began in Colombo and Anuradhapura some were even politically sympathetic to their cause. Killing of innocents changed that forever. The third and the biggest mistake was Prabhakaran’s decision to indirectly support Mahinda Rajapakse in the 2005 Presidential election. If not for the LTTE’s boycott Ranil Wickremasinghe could have been the President and could have brought a more humane and ever lasting solution to the ethnic issue. Now that opportunity is lost forever. A political solution is only a dream under the present regime.

Prabhakaran is no more a hero than Hitler or Pol Pot, but he is a legend that will live on. I am sure for centuries to come mothers use his name to scare little children. I am personally happy to see the ‘king maker’ gone. In future people of this country will elect their leaders, not Prabhakaran.

(Edited photographs are from http://www.defence.lk)

‘My Pulse’ (මගේ හද ගැස්ම) by Imthiaz Bakeer Markar

 I was delighted to hear the launch of the book ‘මගේ හද ගැස්ම’ (literally ‘My Heart Beat’ but a more meaningful translation might be ‘My Pulse’) by my former school-mate (few years senior to me at college) and present colleague former Minister of Mass Communication, Imthiaz Bakeer Markar, at the Kularatne Hall at our alma mater yesterday. This is a compilation of his speeches in parliament.

I was invited for this event, but unfortunately could not attend as I was busy with campaigning in the East.

Imthiaz Bakeer Markar, was a Member of Parliament from 1988 to 2004 and represented the Kautara district. He was one politician who can speak Sinhala, Tamil and English equally well.

The event was graced by Opposition leader Ranil Wickremasinghe and speaker W J M Lokubandara.

 

 

 

 

 

 

Dear Leader, We Wish You Many Happy Returns of the Day!

Opposition leader and the leader of the United National Party celebrates his 59th birthday today.

Hon Ranil Shriyan Wickramasinghe MP LLB (born March 24, 1949) was Prime Minister twice, from May 7, 1993 to August 19, 1994 and from December 9, 2001 to April 6, 2004. He has also been the leader of the United National Party since November, 1994 and a member of the party since the early 1970s.

Antecedents

Wickramasinghe’s father was Esmond Wickramasinghe, an ex-Samasamajist and supremo of the Lake House group of newspapers. His paternal uncle Lakshman Wickramasinghe was later to be a much respected Bishop of the Church of Sri Lanka. His maternal line consisted of newspaper barons and landowners, the Wijewardenas, who were Sinhala Buddhists. His maternal grandfather was D.R. Wijewardena, the founder of the Lake House publishing empire.

Education

Wickramasinghe was educated at Royal College, Colombo where he was a classmate and a good friend of Anura Bandaranaike, son of then Prime Minister Solomon Bandaranaike and Dinesh Gunawardena, son of socialist leader Philip Gunawardena. In spite of his inheritance, Wickramasinghe chose to pursue his higher education in his own country, entering the Faculty of Law at the University of Colombo. After graduation he completed the law exams at the Sri Lanka Law College and took oaths as an attorney-at-law. Of all the Presidents and Prime Ministers of Sri Lanka, Wickramasinghe is the only person to graduate from a local university, the remainder either having degrees from foreign universities or no university education at all.

Political career

A successful lawyer, Wickramasinghe joined the United National Party (UNP) and progressed through its youth and bar ranks. Wickramasinghe was appointed as the chief organizer of the Kelaniya Parliamentary seat in the mid 1970s but was later installed as the chief organizer of the Biyagama seat which he won in the 1977 Parliamentary Elections.

He was installed as the Deputy Minister of Foreign Affairs in the new government and was soon promoted to the post of Minister of Youth Affairs and Employment which made him the youngest cabinet minister of Sri Lankan history to date, during is term he created the Sri Lanka National Guard. He introduced the National Youth Services Council (NYSCO) which provides vocational and career training to thousands of school leavers. Wickramasinghe was later made the Minister of Education. As the education minister, he could made a visible positive difference in the standards of education and could build an image as an achiever. Wickramasinghe was also behind distributing television sets to thousands of remote schools in Sri Lanka.

Under the Presidency of Ranasinghe Premadasa, Wickramasinghe was appointed as the Minister of Industry and Leader of the House under which he initiated the Industrial reforms and established the Biyagama Special Economic Zone. Wickramasinghe had competition from his intellectual colleagues Lalith Athulathmudali and Gamini Dissanayake, who had been rivals of President Premadasa. However, he outmaneuvered both of them and many others and accordingly he was appointed the leader of house in 1989. On May 7, 1993 Wickramasinghe was sworn in as Prime Minister after President Ranasinghe Premadasa was assassinated, by the Tamil Tigers.

In the 1994 Parliamentary Elections, the UNP lost to Chandrika Bandaranaike Kumaratunga’s People’s Alliance (PA) which ousted Wickramasinghe from the Prime Ministership. He also lost the race to be the Opposition Leader by 2 votes to fellow UNP member Gamini Dissanayake who just re-joined the party. This gave Gamini Dissanayake the default leadership of the party and made him the Presidential nominee of the UNP. The UNP was showing great spirit and strength under Gamini Dissanayake, when he too was assassinated by the Tamil Tigers. Gamini Dissanayake’s widowed wife Srima became the replacement candidate of the UNP and secured only 35% of the vote, losing to Chandrika Kumaratunga in all the Parliamentary seats in Sri Lanka apart from Mahiyangana. Afterwards Wickramasinghe was appointed as the Opposition Leader as well as the UNP leader.

As Opposition Leader Wickramasinghe undertook his party through a difficult time period where the UNP supported many of the good deeds of the government despite some members of his party asking him to be more aggressive. In 1999 President Kumaratunga called the Presidential Elections a year prior to its expiration in the hope of regaining and fortifying power in order to amend the constitution. Wickramasinghe was nominated as the UNP candidate.

After a tense election campaign in the wake of the violent North Western Provincial Council election, President Kumaratunga was attacked by the Tamil Tigers in an attempt on her life in which she lost her right eye. In the election held 2 days later (December 21, 1999), amidst a wave of sympathy, Chandrika Kumaratunga received 51% of the total votes to be re-elected for her second and final term.

In 2001 Sri Lanka underwent severe losses in the warfront and only managed a highly unsatisfactory -1% economic growth rate, the first ever negative growth in the country’s history. By the end of the year a some members of the PA government led by S. B. Dissanayake a senior Minister of the PA government, and Deputy Finance Minister Prof. G. L. Peiris left the PA to join the UNP thus destabilising the Parliamentary composition which led Kumaratunga to call for fresh elections. The United National Front (UNF), formed with the PA dissidents, the Sri lanka Muslim Congress and the Ceylon Workers’ Congress assumed power in the 2001 Parliamentary Elections held on December 10. Wickramasinghe’s UNP won all but 6 of the 22 Electoral Districts in Sri Lanka. Thus Ranil Wickramasinghe took oaths as the Prime Minister of Sri Lanka for the second time.

One of his first acts was to sign a ceasefire agreement with the LTTE rebels and start peace talks. This has resulted in a visible development of the country. The civil war came to a halt; the North and South of the island was linked after decades and millions of people benefited as a result. During Wickramasinghe’s second term he also re-energized the economy to reach an economic growth rate of 6% and managed to keep the inflation down, at 2% – the country’s lowest. His liberal economic policies stabilized the national economy. He also developed many international ties setup by him during his time in the Opposition. Sri Lanka underwent huge social changes during this period due to the ceasefire which made the country much accessible and open.

Wickramasinghe came under fiery criticism after a police officer, commonly perceived as a Wickramasinghe ally, exposed an elite Sri Lankan army LRRP unit, based in Colombo who were engaged in covert operations against the LTTE, on the accusation that the unit was deployed to assassinate Wickramasinghe. However, most of the information about this event is baseless and were created by the political opponents of Wickremesinghe, mainly the extremist JVP. During the Presidential Election campaign of 2005 Wickramasinghe addressed most of these concerns and proved these accusations were not correct.

By November 2003 the LTTE showed willingness to reenter the peace talks by proposing an Interim Self Governing Authority (ISGA), which was seen by some as a blueprint for peace. President Kumaratunga quickly shook off these proposals and assumed the Defense, Interior, and Media Ministries – which cut short the powers of the UNP regime. Soon the President Kumaratunga’s PA allied with radical socialists Janatha Vimukthi Peramuna to form the United People’s Freedom Alliance (UPFA) and dissolved Parliament to call for new elections.

In the 2004 Parliamentary Elections held on April 02 Ranil Wickramasinghe’s UNF lost governmental office. The popular image of the UPFA candidate and his unrealistic but attractive promises like promising a 70% wage raise, tearing apart of the ceasefire agreement, lowering of the cost of living, employing the unemployed and reinstating the fertilizer subsidy. This left Wickramasinghe and his party a lot to think about and within such a small time they rebuilt the grassroots of the party and strengthened its position as the largest political party of Sri Lanka. Within 14 months of the assumption to power of the UPFA the radical JVP wing left the government destabilizing the government which has over 30 Parliamentarians short of the required majority.

In December 2004 Wickramasinghe was chosen by the United National Party as its Presidential candidate for 2005 Presidential Elections due in late 2005. The Supreme Court decided in August 2005 that the elections should be held this year despite the President’s argument that her term ends in 2006. Mahinda Rajapaksa, then Prime Minister, was appointed as the Presidential candidate of the Sri Lanka Freedom Party.

In the Presidential Election, held on November 17, 2005, Wickramasinghe was defeated narrowly by Mahinda Rajapaksa the Prime Minister at the time gaining 50.29% of the vote, while Wickramasinghe gained 48.43%. A majority of the minority Tamil population in the Northern and Eastern parts of the country who were largely expected to back Wickramasinghe were prevented from voting by the LTTE, who called for a boycott of the polls. 

ශ්‍රීමත් ආතර් සී ක්ලාක් මැතිතුමාගේ අභාවය ලෝකයට පිරිමැසිය නොහැකි පාඩුවක් – රනිල් වික්‍රමසිංහ Opposition leader appreciates the role played by Sir Arthur Clarke

ශ්‍රී ලංකාව සිය වාසභූමිය කර ගනිමින් මෙරටට මහත් ගෞරවයක් හිමිකර දුන් කීර්තිමත් ජාත්‍යන්තර විද්‍යා ලේඛක ශ්‍රීමත් ආතර් සී ක්ලාක් මැතිතුමාගේ අභාවය පිළිබඳ පුවත අසා මම අතිශයින්ම සංවේගයට පත් වීමි.
 
අනාගත ලෝකය පිළිබඳ අපූර්ව ආකාරයේ ප්‍රබන්ධකරණ රැසක නියැලෙමින් ශ්‍රීමත් ආතර් සී ක්ලාක් මැතිතුමා මුල් වරට ලෝක ජනතාවගේ සුවිශේෂ අවධානයට පාත්‍ර වූයේ මීට දශක පහකට පමණ එපිට වකවානුවකදීය.

අපගේ වත්මන් ජීවිතයේ විවිධ පැතිකඩ හා බැඳී පවතින පෘථිවි චන්ද්‍රිකා තාක්‍ෂණය පිළිබඳව මෙන් ම තවත් බොහෝ නූතන තාක්‍ෂණික සංසිද්ධීන් පිළිබඳ ලෝක අවධානය යොමු කරමින් ශ්‍රීමත් ආතර් සී ක්ලාක් මැතිතුමන් විසින් පත් කළ විද්‍යාත්මක අනාවැකි ලෝකයේ ගමන් මග වෙනස් හා වේගවත් කිරීමට සෘජු ලෙස ම ඉවහල් විය.

තමන් ලෝක අවධානය දිනා ගත් සුවිශේෂී හා සම්බාවනීය පුද්ගලයෙකු බවට පත් වෙමින් සිටියදීම ඉන්දියන් සාගරයේ පිහිටි ස්වාභාවික සම්පතින් පිරි ලංකාව සිය වාසස්ථානය කර ගැනීමට හා අනතුරුව තමන්ට හිමිවන බොහෝ අවස්ථා උපයෝගී කර ගනිමින් මෙරට කෙරෙහි ලෝක වාසීන්ගේ අවධානය යොමු කිරීමට ශ්‍රීමත් ආතර් සී ක්ලාක් මැතිතුමා තුළ පැවති නැඹුරුව කෘතවේදීව සිහිපත් කරමි.

ශ්‍රී ලංකාවේ යොවුන් පරපුර වෙත ලොව නවීනතම තාක්‍ෂණික ඥානය ලබා දිමට හා ඒ ඔස්සේ ඔවුන්ගේ අනාගතය දීප්තිමත් කරලීමට ශ්‍රීමත් ආතර් සී ක්ලාක් මැතිතුමා ඉටු කළ සුවිසල් මෙහෙය මෙරට යොවුන් පරපුර මහත් කෘතවේදීතවයෙන් යුතුව සිහිපත් කරනු නො අනුමාන ය.

ශ්‍රී ලාංකික අප ඇතුළු සමස්ථ ලෝ වාසීන් වෙනුවෙන් සිය ජීවිත කාලය මුල්ල්ලේම ප්‍රශස්ත මෙහෙවරක් ඉටු කළ ශ්‍රීමත් ආතර් සී ක්ලාක් මැතිතුමාගේ අභාවය තත්කාලීන ලෝකයට පිරිමැසිය නොහැකි පාඩුවක් වනු නියතය

රනිල් වික්‍රමසිංහ
විපක්‍ෂනායක