රනිල්ගේ තරම නොදන්නෝ

(2009 අප්‍රේල් මස 16 වැනිදා “ලංකාදීප” පුවත්පතේ පළවූ උපුල් ජෝශප් ප්‍රනාන්දුගේ “ගුරුදා විග්‍රහය” ලිපිය)

බැරි වෙලාවත් ප්‍රභාකරන්ට මොනවා හරි වුණොත් ප්‍රභාකරන්ගෙන් පසු එල්.ටී.ටී.ඊ සංවිධානය ඉස්සරහට අරගෙන යා යුතු ආකාරය ගැන ජාත්‍යන්තර කොටි ජාලය තුළ දැනටමත් සාකච්ඡා ආරම්භ කොට ඇත. මෙම සාකච්ඡාවලදී ගැමෝම කතාබහ කරන මාතෘකාවක් වී ඇතැයි කියන්නේ 2005 ජනාධිපතිවරණයේ දී රනිල් පරද්දන්න ප්‍රභාකරන් ගත්ත තීරණයයි.

“එතැන ලොකු වැරැද්දක් කර ගත්තා නේද…?”

සමහරු එහෙම අහද්දී කොටි ජාලයට සමීප සම්බන්ධකම් ඇති අය ඉදිරිපත් කරනවාය කියන්නේ වෙන විග්‍රහයකි.

“නැහැ. රනිල් වික්‍රමසිංහ දිනුවා නම් කරුණා වගේ තවත් අය ප්‍රභාකරන්ගෙන් කැඩෙනවා. අපේ සංවිධානය සී සී කඩ යනවා. අද දරුණු පරාජය අමුවේත් ප්‍රභාකරන් එක්ක නායකයෝ එකට ඉන්නවා. පිටරට ඉන්න අප හැමෝම එකට ඉන්නවා. හෙට ප්‍රභාකරන් මැරුණත් අපි සංවිධානය නැති කරන්න දෙන්නේ නැහැ. ප්‍රභාකරන්ගේ ලේ අපිට සංවිධානය ඉස්සරහට ගෙන යන්න ශක්තියක්. වැටුණු සංවිධානයට ඒකෙන් ඔක්සිජන් ලැබෙනවා. හැබැයි රනිල් වික්‍රමසිංහ දිනල සංවිධානය දෙකට තුනට බෙදිල විනාශ වුණා නම් ආපසු ගොඩගන්න බැහැ. අද අපිට නැතිවෙලා තියෙන්නේ භූමිය. අපේ නායකයෝ කීප දෙනෙක් කාඩර්ස්ලා නැති වෙලා තියෙනවා. ඒත් අපේ මතය නැති වෙලා නැහැ. සටන නැතිවෙලා නැහැ. රනිල් දිනල සාමය බෙදාගන්න බැරිව අපේ නායකයන් කුළල් කා ගන්න ගත්තා නම් අපිට අපේ මතයයි සටනයි දෙකම නැතිවෙනවා. එහෙම වුණා නම් අපිට තමිල්නාඩුව අවුස්සන්න පුළුවන්ද? ලෝකය මේ විදිහට අවුස්සන්න පුළුවන්ද? එහෙම වුණා නම් ලෝකයම ඉන්නේ රනිල් එක්ක…”

ඒ ඔවුන්ගේ විග්‍රහයය.

“ඒක හරි හතර බීරි කතාවක්නේ. සටන් විරාමයෙන් මේ රට දෙකට කඩල තිබුණ කියලනේ ආණ්ඩුව කියන්නේ. රනිල් දිනුවා නම් අදටත් රට දෙකට වෙලානේ. ඉතින් ඒකනේ ප්‍රභාකරන්ට ඕන. රනිල් දිනුවා නම් ප්‍රභාකරන්ට මේ විදියට වන්නියේ හැංගිලා මර බයේ දුක් විඳින්න වෙනවායැ…”

අර විග්‍රහය ගැන කිව්වාම යුරෝපයේ පදිංචි සිංහලයෙක් කියා තිබුණේ ඔවැනි කථාවකි.

ඇත්තටම බැලූ බැල්මට ඒ කතාව පේන්නේ හරි වගේය. හැබැයි ප්‍රභාකරන් අදටත් හිතන්නේ ඔහු විනාශ කළේ රනිල් වික්‍රමසිංහ කියලාය.

අරගෙන කියවන්න මෙන්න මේ පොත

“ඇයි එහෙම හිතන්නේ”

රනිල් කියන්නේ කවුද කියලා මේ රටේ සිංහල මිනිස්සු තියා යූ.ඇන්.පී. කාරයන්වත් නොදන්නවා වුණාට ප්‍රභාකරන් හොඳ හැටි දනී.

“රනිල් වික්‍රමසිංහ සාම වෙස් මූණ දමාගත්තෙත් පස්සෙනේ. අපි එයා දන්නේ 1990 ප්‍රේමදාස එක්ක සාකච්ඡා කරන කාලෙ ඉඳන්. ප්‍රේමදාස ඝාතනය වෙලා 1993 රනිල් වික්‍රමසිංහ අගමැති වුණ හැටියෙම හමුදාවේ ලොකු ප්‍රතිසංවිධානයක් කළා. ඒක කළේ රනිල්. එහෙම කළේ නැගෙනහිර මුදවාගෙන යාපනය අල්ලා ගන්න. ඊට කලින් යූ.එන්.පී. ආණ්ඩුව වැටුණා. පොදු පෙරමුණ ඇවිත් ඒකේ ප්‍රයෝජන ගත්තා…”

මේ කොටි න්‍යායාචාර්ය බාලසිංහම් 2005 නොවැම්බර් 28 ලන්ඩනයේ දී රනිල් පරද්දන්න ප්‍රභාකරන් තීරණය කළේ ඇයිද යන්න හේතු සාධක සහිතව ඔප්පු කරමින් කළ දේශනයෙන් උපුටාගත්තකි.

බාලසිංහම් කී කතාව හරිය. ඔහු කී කතාව හරි යැයි කීවේ ප්‍රකට ආරක්‍ෂක විශ්ලේෂකයෙකි.

“අරගෙන කියවන්න ලංකාවේ හමුදාවට පනස් වසරක් පිරෙන කොට හමුදාව ගැන හමුදාව විසින්ම ප්‍රකාශයට පත් කළ පොත. ඒකෙ නම් 50th of Ceylon Army ඒ පොතේ ඩී. ඇස්. හමුදාව හැදුවාට පස්සේ හමුදාව ඇතුළේ ලොකු වෙනසක් කරපු දේශපාලනඥයෙක්ගේ නමක් තියෙනවා. ඒ රනිල්ගේ නම. ඒ පොතේ හමුදාව රනිල්ට ස්තූති කරලා තියෙනවා. ඔහු හමුදාව වෙනස් කරන්න කළ සේවය ගැන.”

ඔහු කීවේය. ඔහු කිව්වා හරිය. හමුදාවට වසර පනහක් පිරෙන කොට හමුදාව ප්‍රකාශයට පත් කළ පොතේ රනිල්ට ස්තූති කරල තියෙනවා කියලා යූ.එන්.පී. කාරයන් තියා රනිල් දන්නවාද කියාවත් දන්නේ නැත. ඒත් ප්‍රභාකරන් පොත කියනව්වේවත් නැතිව ඒ බව දනී. එම පොත ප්‍රකාශයට පත් කළේ 1998 චන්ද්‍රිකාගේ පොදු පෙරමුණු ආණ්ඩු කාලයේය. ඒ පොදු පෙරමුණු ආණ්ඩුව රනිල්ට කොටියා කියලා ගහන කාලයේය. එකල හිටියේ චන්ද්‍රිකා පත් කළ හමුදාපතිවරුන් සහ ආරක්‍ෂක ලේකම්වරයෙකි. ඒත් හමුදාව ඒ පොතෙහි රනිල්ගේ සේවය අගය කළේ මෙලෙසය.

“හමුදා ප්‍රතිසංවිධානය සහ පුහුණුව සම්බන්ධයෙන් රනිල් වික්‍රමසිංහ මහතාගේ අති මහත් වූ සහය, ධෛර්ය සහ සහයෝගිතාව සම්බන්ධයෙනුත් මෙහිදී විශේෂයෙන් සඳහන් කළ යුතුය. සෑම පැත්තක්ම ආවරණය වන පරිදි සිදු කළ පුහුණු කටයුතු සිදු කිරීමට ඔහුගේ මැදිහත්වීම සහ මෙහෙයවීම හේතු විය. එසේම ඔහු පෞද්ගලිකව ම එම වැඩ කටයුතු නිරීක්‍ෂණය කිරීමෙන් පමණක් නොව පුහුණු මධ්‍යස්ථානවලට පෞද්ගලිකවම ගොස් අඩුපාඩු සොයා බැලීම හමුදා පුහුණුකරුවන්ගේ සහ පුහුණුව ලබන්නන්ගේ චිත්ත ධෛර්යය නංවනු ලැබීය. එය ඔවුන්ගේ ආත්ම විශ්වාසය දැඩි කිරීමට ද අවශ්‍ය විනය පවත්වාගෙන යාමට ද හේතුවක් විය…”

50th of Ceylon Army
පිටු අංක, 503
ශ්‍රී ලංකා හමුදාව

මෙම පොතෙහි පිටු අංක 500, 501, 502, 503, හි සඳහන් වන පරිදි රනිල්ගේ මෙහෙයවීමෙන් සිදුවූ පුහුණුවට ඇතුළත් වී ඇත්තේ හමුදාවේ කණිෂ්ඨ නායකයින් 10,000 ක් පමණ ඉන්දියාවේ සහ පකිස්ථානයේ සහය ඇතිව පුහුණු කිරීම, කැලැබද ප්‍රදේශවල සටන් සඳහා විශේෂ කණ්ඩායම් පුහුණු කිරීමද රාත්‍රී මෙහෙයුම් සහ රාත්‍රියේ එල්ල වන ප්‍රහාර සඳහා විශේෂ පුහුණුවක් ලබා දීම, කුඩා කණ්ඩායම් වශයෙන් ගෙන ප්‍රහාරක ඒකක පුහුණු කිරීම, දුරදිග විහිදුම් බළකායක් පුහුණු කිරීම, සාමාන්‍ය හමුදා භටයන් පුහුණු කාලය සති හතරේ සිට සති 14 දක්වා වැඩි කිරීම යනාදියයි.

මේවා පොත්වල තිබුණාට වඩා හොඳින් ප්‍රභාකරන්ගෙයි බාලසිංහම්ගෙයි හිතේ තිබුණි.

“සටන් විරාම කාලය තුළ රනිල්ගේ ආණ්ඩුව රජයේ හමුදා ශක්තිමත් කළා. විදේශ රටවල් සමඟ ආරක්‍ෂක ගිවිසුම් අත්සන් කළා. ඔහුගේ ආණ්ඩුව සාමයට අවංකව කැප වූයේ නැහැ. අප අවංකවම සාමයට කැප වුණා. මේ නිසා සටන් විරාමයෙන් අප සංවිධානය දුර්වල වුණා…”

වේළිපිල්ලේ ප්‍රභාකරන් මහවිරුදින කතාව
ටැමිල්නෙට්
2008.11.27

2005 ජනාධිපතිවරණයෙන් රනිල් පරාජය කළාට පසු හැම මහ විරු දින කතාවකදීම ප්‍රභාකරන් රනිල් පරද්දන්න තමන් ගත් තීරණය හරි යැයි දමිල ජනතාව ඉදිරියේ සාධාරණීකරණය කරන්නේ සටන් විරාමය රනිල් හමුදාව ශක්තිමත් කිරීමට ප්‍රයෝජනයට ගත්තා යැයි චෝදනා කරමින් ය. පරාජය හමුවේ ඇද වැටී මහවිරු දින කතාව කළ 2008 දීත් ඔහු එය මතක් කරන්නේ තමන් විනාශ කළේ රනිල් බවත්, ඔහුට සමාව නොදෙන ලෙසත් දමිළ ජනතාවට මතක් කර දෙමිනි.

සටන් විරාම කාලය තුල රනිල් හමුදාව ශක්තිමත් කළා යැයි ප්‍රභාකරන් නගන චෝදනාව හරිය. රනිල් 2001 ආණ්ඩුව භාර ගන්නා විට හමුදාවේ තත්ත්වය හිටපු ආරක්‍ෂක ලේකම් ඔස්ටින් ප්‍රනාන්දු ඔහුගේ “මයි බේලි ඊස් වයිට්” ග්‍රන්ථයේ සඳහන් කරන්නේ මෙසේය.

“මා ආරක්‍ෂක අමාත්‍යාංශය භාර ගන්නා විට හමුදාවේ පුහුණුවීම් සඳහා වෙඩි තියන්න උණ්ඩවත් නිතිබූ බව වත්මන් හමුදාපති සරත් ෆොන්සේකා සාක්‍ෂි දරනු ඇත. ඔහුත් දියතලාවේ පුහුණු මධ්‍යස්ථානයේ නිළධාරීනුත් නොකඩවා කළ ඉල්ලීමකට අනුව පළමුව උණ්ඩ මුලදී ගැනීමට මම කටයුතු කළෙමි…”

ඔස්ටින් ප්‍රනාන්දු
පිට – 143

එපමණක් නොව උතුරු – නැගෙනහිර තුනෙන් දෙකක් පමණ වූ භූමිය එල්.ටී.ටී.ඊ ය අල්ලාගෙන හමුදාව සිටියේ යාපනය ඇතුළු ප්‍රදේශ කිහිපයක් පමණී. රනිල් අත්සන් කළ එකකි. ඔවුන් එය සකස් කළේ සටන් විරාම ගිවිසුම චන්ද්‍රිකා සහ කදිරගාමර් රනිල් බලයට ඒමට පෙර සකස් කළේ ආර්ථිකය බිංදුවට ගොස් යුද්ධ කරන්න සල්ලි නැතිකමත්, කොයි මොහොතේ හෝ එල්.ටී.ටී.ඊ ය යාපනයත් අල්ලාගෙන හමුදා ජීවිත අනතුරට හෙලනු ඇතැයි යන බියෙන් ය.

චන්ද්‍රිකා සහ කදිරගාමර් සකස් කල සටන් විරාම ගිවිසුමට අත්සන් කළ රනිල් සටන් විරාමය ප්‍රයෝජනයට ගෙන තමන්ට යුද්ධ කිරීමට බැරි වන සේ සටන් විරාම වගන්තිවලින් තම අතපය බඳ රටේ ආර්ථිකයත් හමුදාවත් ගොඩනගන්න කටයුතු කළ බව ප්‍රභාකරන්ට නොතේරුණා නොවේ.

ප්‍රභාකරන් 2003 අප්‍රේල් සාම සාකච්ඡාවලින් ඉවත් වූයේ ඒ නිසාය.

ඒ වනවිට රනිල්, චන්ද්‍රිකාගේ ආණ්ඩු කාලයේ ශ්‍රී ලංකාවට ආයුධ සැපයීම ලංකාව සමඟ ආරක්‍ෂක කටයුතු සම්බන්ධයෙන් ගනුදෙනු කිරීම තහනම් කරමින් ඇමෙරිකාව, ඉන්දියාව, බ්‍රිතාන්‍ය පනවා තිබූ තහනම ඉවත් කරවා ගන්නට කටයුතු කළේය. ඔහු 2002 ජුලි මාසයේ ජනාධිපති බුෂ් හමුවී හමුදාව ශක්තිමත් කරන්න උදව් ඉල්ලා සිටියේය. බුෂ් ශ්‍රී ලංකාවේ හමුදාවේ වත්මන් තත්ත්වය සහ එය දියුණු කිරීමට කළ යුත්තේ කුමක්දැයි යන්න පිළිබඳ වාර්තාවක් ලබාගැනීමට ඇමෙරිකානු සහකාර ආරක්‍ෂක ලේකම් පීටර් රොඩ්මාන් එව්වේය. 2002 නොවැම්බර් 22 වාර්තාව ලැබුණි. බුෂ්-රනිල් සාකච්ඡාවල ප්‍රථිඵලයක් වශයෙන් ලංකාවට මුහුදු ආරක්‍ෂක යුද නැවක් තෑගි ලැබුණි. 2007 දී කොටි ආයුධ නැව් විනාශ කළ හැකි වුණේ එම ඇමෙරිකානු නැව නිසා යැයි මහින්දම කී බව පත්තරවල පළ විය. එසේම ඇමෙරිකානු ඔත්තු සේවා කොටි ජාත්‍යන්තර ආයුධ මිලදී ගැනීමේ ජාලය කැඩුවේ රනිල්ගේ ආණ්ඩු කාලයේ ඇමෙරිකානු සහ ශ්‍රී ලංකා ඔත්තු සේවා ඒකාබද්ධව කටයුතු කරන්න පටන් ගැනීමේ ප්‍රතිඵලයක් ලෙසය.

එසේම 2003 ඔක්තෝම්බර් ඉන්දියා අගමැති වජ්පායි හමුවූ රනිල් ඉන්දියාවේ ආයුධ හුවමාරු කර ගැනීමටත් හමුදා ආධාර ලබා ගැනීමටත් ආරක්‍ෂක ගිවිසුමක් අත්සන් කිරීමට පෙර ඇති කරගත් එකඟතාව ඉක්මන් කරන්න සාකච්ඡා කළේය. ඉන්දියාව ලංකාවට ආරක්‍ෂක උපකරණ දීමට එකඟ වූයේ හමුදා පුහුණුවට එකඟවූයේ මෙම සාකච්ඡාවල ප්‍රතිඵලයක් වශයෙන් ය. අද එල්.ටී.ටී.ඊ ය පමණක් නොව තමිල්නාඩුව ද ශ්‍රී ලංකා ආණ්ඩුවට යුද්ධයට උදව් කරනවා යැයි චෝදනා කරන්නේ රනිල් වික්‍රමසිංහ වජ්පායි සමඟ සාකච්ඡා කොට ඇති කරගත් එකඟතා අද ක්‍රියාත්මක වන නිසාය.

එසේම බ්‍රිතාන්‍ය අගමැති ටෝනි බ්ලෙයාර් හමුවී පෝක්ලණ යුද්ධයේ වීරයකු වූ ජෙනරාල් මයිකල් රෝස් ගේ සහය ලංකාවේ හමුදාව ශක්තිමත් කිරීමට යොදවා ගන්න අවසර පැතූ රනිල් වික්‍රමසිංහ හමුදාවට අවශ්‍ය පුහුණුව සහ උපකරණ ලබා ගැනීමට සමත් විය.

ශ්‍රී ලංකාවට ඇමෙරිකානු යුධ ආධාර ලැබෙන අවසන් සාකච්ඡා වටය 2003 නොවැම්බර් දී බුෂ් සහ රනිල් හමු වූ විට පැවැත්‍වීමට නියමිතව තිබුණි. ඉන්දියාවේ යුද ආධාර ලැබෙන ආරක්‍ෂක ගිවිසුම් 2003 ඔක්තෝම්බරයට පසු රනිල් සහ වජ්පායි හමුවන විටදී අත්සන් කිරීමට නියමිතව තිබුණි.

චන්ද්‍රිකා 2003 නොවැම්බරයේ ආරක්‍ෂක අමාත්‍යාංශය පවරා ගැනීමෙන් ඒ සියල්ල විනාශ විය. ඉන්පසු ඇමෙරිකාව, ඉන්දියාව හෝ බ්‍රිතාන්‍ය සන්ධාන ආණ්ඩුව සමඟ ඒ ගැන කතා කළේවත් නැත.

මෙම යුධ ආධාර සහ ආරක්‍ෂක ගිවිසුම් නතර කිරීමය ප්‍රභාකරන්ට ලොකු වුවමනාවක් තිබුණි. ඔහු චන්ද්‍රිකා ආරක්‍ෂක අමාත්‍යාංශය පවරාගත් විට නිහඬව සිටියේත් 2005 දී රනිල් ජනාධිපතිවරණයෙන් පැරැද්දුවේත් ඒ නිසාය.

ප්‍රභාකරන් ජීවත්ව සිටිනා තුරු රනිල් යළි රජ කරන්න ඉඩ දෙන්නේ නැති බව එල්.ටී.ටී.ඊ ය පිටිපස්ස කසා ගන්න නියපොත්ත නැති තරමට ඇද වැටිලා ඉන්නැද්දීත් 2005 රනිල් පරද්දන්න ගත්ත තීරණය හරි යැයි කියන කීමෙන් පැහැදිලිය. ඉතින් මහින්ද ප්‍රභාකරන් ඉවර කරනවා නම් මහින්ද කරන්නේ රනිල්ට උදව්වකි.

Velupillai Prabhakaran | වේලුපිල්ලේ පිරබාහරන් | வேலுப்பிள்ளை பிரபாகரன் (1954-2009)

He was a terrorist, no doubt, but Prabhakaran deserves an obituary, even in a language he barely understood.

When Lanka Guardian, edited by Mervyn de Silva then, chose Prabhakaran as the ‘Man of the Decade’ in 1989, there was no dispute. He wasn’t a martyr – Osama Bin Laden too wasn’t when he was considered for TIME’s Man of the Year in 2001 – but Prabhakaran was one individual who changed the destiny of a country. Not that it would have been a Singapore, but at least it could have been a country better known for its tea, than for terrorism.

Sinhalese typically saw him as their arch enemy. (Many are eagerly waiting for the good news to start grand celebrations. It can happen any time now.) Feelings of Tamils were mixed. While some showed a passive solidarity, thousands spend hours on net eulogizing their Surya Thevan – The Sun God. “Terrorist to one” they said “…a freedom fighter to another” Only a handful of educated Tamils saw him in his true terrorist outfit. To the rest he was the typical smiling, child-kissing politician. At least few Tamil boys and girls were ready to exchange their lives for a last supper with him.

There was nothing ‘elusive’ about Prabhakaran, as political pundits liked to remind us. Had he shaved his thick moustache, spoken Sinhalese quoting religious texts and worn national dress probably with a shawl, Prabhakaran could have passed for a typical Sothern politician, with his big belly and smile. Lack of education (He was a tenth standard dropout, just like Wimal Weerawansa) might not have been treated a serious flaw. He could have easily been a minister in President Rajapakse’s jumbo cabinet. In fact, his once second in command made it.

Little is known about Prabakaran’s early history. This is what Wikipedia says.

Velupillai Prabhakaran was born on November 26, 1954 in the northern coastal town of Velvettithurai. A Hindu by birth, he joined the student group TIP, during the standardization debates. In 1972, Prabhakaran founded an organization named Tamil New Tigers (TNT) which was a successor to many initial organizations that protested against the post colonial political direction of the country that pitted the minority Sri Lankan Tamils against the majority Sinhalese.

In 1975, after becoming heavily involved in the Tamil movement, he carried out his first political murder against the mayor of Jaffna, Alfred Duraiappah, by shooting him at point blank range while he was about to enter the Hindu temple at Ponnaalai. The assassination was in response to the 1974 Tamil conference incident, and the Tamil radicals had blamed Alfred Duraiappah, because he backed the then Sri Lanka Freedom Party (SLFP) implicated in the violence as well as for allegedly betraying the Tamil nationalist sentiments in the Jaffna peninsula.

In May 5, 1976, the TNT was renamed the Liberation Tigers of Tamil Eelam (LTTE), commonly known as the Tamil Tigers.

Some of these facts are disputed. Contrary to the popular belief, there is a school that believes Alfred Duraiappah was killed by a rival  gang. With nobody to certify, these minor details will now be forever lost.

Prabhakaran’s political origins were closely linked with the splitting up of nation on cultural and linguistic lines in mid 1970s, what was later termed as an ‘ethnic issue’. A radical youth in his early 20s, he was in the ideal position to exploit the increasing gap between Tamil politics and the mainstream. He was more the ‘first among equals’. Uma Maheshvaran, Sabaratnam and even Kuttamani – assassinated by Sinhalese prisoners in the immediate aftermath of 1983 Black July were either his seniors or equals. Instead of condemning, the senior Tamil politicians like Amirthalingam encouraged the growing unrest among youth, certainly to be exploited for their own political objectives. Little did they realize they nurtured a treacherous scorpion, who would one day bite the same hands that fed him. Then it was too late.

Prabhakaran was never guided by any strong political ideology. All he had was shamelessly hijacked SJV Chelvanayakam’s political agenda. His political immaturity never let him change the boundaries of the original map of the mythical Tamil Eelam. It was based on the first colonial segregation of administrative districts (only five then) and included not just present North and East but parts of Puttalum and Polonnaruva districts, where no Tamil inhabitations exist now. Wthere he was too dumb to imagine the majority presenting such a vast geographical area in a plate of silver or that was only a cover for receiving the continuous support of Diaspora Tamils, the younger generations of whom had little idea of the issue is not clear. Now he is dead and gone, we will never know.

Further, Prabhakaran’s mythical state of Tamil Eelam, was a only cut down version of the feudal state Rajapakse is planning to create in South. It was meant to be a monarch, with a royal family and all, not even a twentieth century autocracy. There wouldn’t have been even a trace of modernity. Just like Rajapakse wants to take us few centuries back to the days of King Rajasinghe, Prabhakaran wanted the resurrection of the dynasty of Nallur kings. He certainly wouldn’t have tolerated elections, a parliament or an opposition. Had it ever materialized, it would have been an isolated kingdom, with no Diaspora Tamil ever wanted to return or invest in. In fact, Diaspora Tamils have never tolerated Prabhakaran as their ‘king’ for too long. He was only their instrument against the real or imagined oppression by Sinhalese majority.

What made Prabhakaran’s larger than life image was his ability to survive for thirty long years against both the Sri Lanka forces and IPKF. Rest of the rebels, including Minister Douglas Devananda laid down their arms and joined mainstream, but not him. In retrospective, Prabhakaran’s survival should not be a surprise. The Government of Sri Lanka never. had a consistent strategy to match his. Successive governments attempted to find an everlasting solution to the ethnic issue, through democratic means rather than focusing their strengths on eliminating Prabhakaran or LTTE, till somebody made it his life mission. Past presidents, three of them from UNP, knew when ethnic issue was solved Prabhakaran would cease to exist. However, none of them, till Ranil Wickremasinghe bravely did, sacrificing his political future at least temporarily, offered a viable solution to the ethnic issue. There was hardly any attempt to win the moderate Tamils. So the opportunity was forever lost with Prabhakaran receiving a walkover. The only Sri Lankan leader who ever politically weakened Prabhakaran was Ranil Wickremasinghe. It is not a surprise he fondled such a grudge against Wickremasinghe.

A myth fondly propagated by the present government is that Mahinda Rajapakse alone defeated LTTE. He didn’t. Jaffna peninsula, the historical stronghold of Tamil rebels was overtaken by security forces in 1996, during Chandrika kumaratunge regime. Killinochchi was only their temporary shelter. LTTE was further weakened during the Ceasefire period as the return to normal life after a long last war made many leave the movement. The restart of economic activities were the main reason for the fast disintegration of the LTTE at the time of the fall of Ranil Wickremasinghe’s government. The security forces, under Mahinda Rajapakse regime hit this already weakened set up. So it is unfair for the current government to disregard the indispensable contributions of the former President Chandrika Kumaratunge and former Prime Minister Ranil Wickramasinghe, in making a job lot easier for them. In the dog-eating-dog world of Sri Lanka politics however, it is too much to expect such a gratitude.

Even a bigger myth is that the ethnic issue will vanish with Prabhakaran. Well, he didn’t create it, so why assume his demise would bring end to the hatred between the two communities? Contrary to what President Rajapakse wants us to believe (in vain), the mistrust between the Sinhalese and Tamils will continue. Tamils will never recognize Rajapakse as their leader. So even though the armed struggle is over temporarily the Herculean task of uniting the nation remains to be a task to be completed by a more capable and wiser leader then the present President.

Back to Prabhakaran. Did he achieve anything worthwhile for his community? The answer is a big NO. Ethnic (Jaffna) Tamils are worse off than they were in 1970s. More than half of the Tamil population has already left for good. Thousands of Tamil families had to live with eternal grief of losing one or more family members. Ethnic Tamils, the largest minority in Sri Lanka then, has now reduced to the pathetic third place after Muslims and Indian Tamils. Jaffna, the second most advanced city in Sri Lanka, with its famous education system, is now far behind. As a community Tamils, at least the unfortunate ones to still remain, have moved ten or twenty years backward. They were termed as terrorists across the world. North and East have become more and more economically dependent on Colombo. At least for the next few years, till a UNP government implements a political solution, they will be remotely controlled from Colombo. All thanks to Prabhakaran.

Prabhakaran’s life was a book of mistakes – a manual of how not to do things – but even among them there are three big blunders. First was the assassination of Rajiv Gandhi. Whatever the reasons, with this emotional act, he lost the only possible international ally. (Had India been neutral it would not have been so easy to eliminate LTTE) The second was his decision to kill civilians – irrespective of their ethnicity. Even ethnic (Jaffna) Tamils were not spared in these random killings. The southern equivalent of LTTE, Janatha Vimukthi Peramuna (JVP) never killed civilians and had a section of masses supporting them till the end. Majority of the Sinhalese were not racists and till mass civilian killings began in Colombo and Anuradhapura some were even politically sympathetic to their cause. Killing of innocents changed that forever. The third and the biggest mistake was Prabhakaran’s decision to indirectly support Mahinda Rajapakse in the 2005 Presidential election. If not for the LTTE’s boycott Ranil Wickremasinghe could have been the President and could have brought a more humane and ever lasting solution to the ethnic issue. Now that opportunity is lost forever. A political solution is only a dream under the present regime.

Prabhakaran is no more a hero than Hitler or Pol Pot, but he is a legend that will live on. I am sure for centuries to come mothers use his name to scare little children. I am personally happy to see the ‘king maker’ gone. In future people of this country will elect their leaders, not Prabhakaran.

(Edited photographs are from http://www.defence.lk)

My gentleman neighbour in politics – Prof. Ravindra Fernando

Like in many other fields the team work counts in politics too. For that I am lucky to have a distinguished gentleman politician like Prof. Ravindra Fernando as the organizer of my neighbouring electorate Panadura.

Prof. Ravindra Fernando is a product of my own alma mater Ananda College, Colombo, and had an outstanding career as a medical undergraduate. In addition to being a conscientious student, he immersed himself in the activities of the Buddhist Society (an ardent participant and organiser of Vesak Bakthi Gee!) and the Medical Student Union. He made an early decision to specialise in Forensic Medicine and joined the Department of Forensic Medicine, Colombo, as a Lecturer soon after his pre-registration jobs. He then proceeded to the UK to specialise, working in London (Guy’s) and Berkshire, and returned as Senior Lecturer (also acquiring postgraduate qualifications in Clinical Medicine along the way). He was appointed Professor of Forensic Medicine and Toxicology in Colombo in 1996.

Image: Both of us learnt ‘Appamado Amathapadam’ at the same place, the highest Buddhist educational institution in Sri Lanka, Ananda College.

Prof. Ravindra Fernando’s abiding interest has been toxicology. While being a clinical teacher he also found time to set up the National Poisons Information Centre in the National Hospital, Colombo in 1986 and has been its head from its inception. In a country where self-harm from drugs and chemicals is very common, the Centre has been a source of great strength and encouragement to all physicians who access it. He has published extensively in his own field and is the author of 12 books. He is also the Director, Centre for the Study of Human Rights, and the Chairman of the National Dangerous Drugs Control Board. His national standing is reflected in numerous awards (Lion’s, Sri Lanka Jaycees and a Presidential award) he has received.

Prof. Ravindra Fernando was the President of the Ceylon College of Physicians in 1997 and will be the President of the Sri Lanka Medical Association in 2004. Prof. Ravindra Fernando has represented Sri Lanka in UN and British forensic teams (investigating the Thai Airways crash in Nepal) and was a member of the Presidential Task Force on Child Abuse. He is philosophical about his foray into the field of politics in Sri Lanka. “No amount of training in Forensic Medicine could have prepared me for the carnage in the political battlefields of Sri Lanka” he says.

Prof. Ravindra Fernando was also the author of two famous books. ‘Murder in Ceylon, A : The Sathasivam Case’ a Vijitha Yapa publication, objectively examines and presents the pertinent facts, and expert evidence led at the 57-day trial of this landmark case in the history of law and forensic medicine in Sri Lanka.

‘Sri Lanka LTTE and the British Parliament’, another Vijitha Yapa publication his first work on a national issue. T he debate on ‘Sri Lanka’ in British Parliament on 2nd May 2007 led to passionate, sensitive, emotionally charged and sometimes irrational responses from Sri Lankans living in the country and abroad. A few days later, the Parliament in Sri Lanka held a debate on this issue in a highly charged atmosphere. The author has compiled this book including, for the benefit of the readers, the entire debate of the British Parliament. He has then documented the Sri Lankan reactions. The book has references and explanatory notes enabling readers to have clear overall picture of the tragic ethnic conflict spanning more than two decades in Sri Lanka.

Prof. Rajiva Wijesinha, Secretary-General of the Secretariat for Coordinating the Peace Process reviewing the latter book says:

Prof. Fernando’s measured account will help to diffuse some tensions that arose when the debate first occurred and it was assumed that this was unwarranted interference by Britishers. After all, with Sri Lankan constituents, it is understandable that British MPs should want to debate the situation.  The book will help to make clear the relatively balanced discussion, whilst highlighting areas in which there were misconceptions that must be cleared.

As the British High Commissioner said at the launch in Colombo, Britain continues to ban the LTTE and, while assistance with the peace process will continue, it is based on the sovereignty and unity of Sri Lanka. It is up to us to take advantage of this commitment without allowing those who seek the division of Sri Lanka to benefit from inaccuracies and an adversarial approach.